Να χορεύεις στο ρυθμό της μουσικής που δεν παίζει, να συμμετέχεις σ’ ένα τηλεπαιχνίδι χωρίς να συμμετέχεις, να εστιάζεις σε μια κάμερα που έπλασες με το μυαλό σου ή να τρως από χαρτί εφημερίδας σε σχήμα κώνου που δεν είναι στ' αλήθεια εφημερίδα... Στο ταξίδι της ενηλικίωσης σου επιτρέπεται να σπαταλάς τον άφθονο χρόνο που δεν είναι και τόσο άφθονος.
Απόσπασμα απ' τον Τελευταίο Ήρωα
[…Ήταν Παρασκευή και τον τελευταίο καιρό τις Παρασκευές απλώς πήγαινε σπίτι για ξεκούραση μετά τη δουλειά. Μόλις έφτασαν είπε: «φις εντ τσιπς;» και συνέχισε:«Aυτό ήταν;»
«Δεν είναι απλώς ένα φις εντ τσιπς. Είναι το καλύτερο φις εντ τσιπς που μπορείς να βρεις στο Λονδίνο»έλεγε καθώς έδειχνε το γωνιακό μαγαζί στη Λίσον Γκροβ, έναν δρόμο κοντά στη Μπέικερ Στριτ, όπου δε θα πήγαινες παρ’ όλα αυτά αν δεν είχες λόγο ή δε σε πήγαινε κάποιος. Ή αν δεν ήξερες ότι εκεί σερβίρουν το καλύτερο φις εντ τσιπς του Λονδίνου. Έκατσαν στην άκρη του πεζοδρομίου, γιατί όλα τα τραπέζια ήταν γεμάτα. Έτρωγαν μέσα από χαρτί σε σχήμα κώνου, με σχέδια ασπρόμαυρης εφημερίδας. Στο απέναντι πεζοδρόμιο τέσσερα στρουμπουλά μαύρα κορίτσια στα μέσα της εφηβείας τους –μάλλον τα τρία απ’ αυτά ήταν στρουμπουλά– έκαναν μια χορογραφία ξανά και ξανά. Δεν είχαν κάποιο φορητό κασετόφωνο μαζί τους να παίζει μουσική, μόνο η μια απ’ αυτές –αυτή που δεν ήταν στρουμπουλή– αριθμούσε ένα δύο τρία και ξεκινούσαν τις κινήσεις τους. Κάθε λίγο και λιγάκι το ξανάρχιζαν απ’ την αρχή, γιατί η μια μπέρδευε συνέχεια τα βήματά της στην ίδια κίνηση, όταν έπρεπε να κάνει κάθισμα πριν το πέταγμα. Ή κολλούσε παραπάνω απ’ όσο έπρεπε στο κάθισμα ή έκανε κατευθείαν το πέταγμα ελπίζοντας ότι δε θα την έβλεπαν οι υπόλοιπες. Την είχαν τοποθετήσει και πίσω πίσω, για να μην την τραβάει πολύ η κάμερα, που επίσης δεν υπήρχε, αλλά αυτές φαντασιώνονταν ότι έπαιρναν μέρος σε κάποιο τηλεπαιχνίδι. Μάλλον το «Βρετανία Έχεις Ταλέντο». Βέβαια, η αλήθεια να λέγεται, όχι ότι οι άλλες μπροστά της ήταν χορεύτριες μεγάλης κλάσης, αλλά κουτσά στραβά τα βόλευαν χωρίς να διακόπτουν τη χορογραφία. Το πιο εντυπωσιακό –όταν επιτέλους κατάφεραν να φτάσουν στο τέλος– ήταν το τέλος της χορογραφίας. Έκαναν πως, διαδοχικά, η μια πετούσε στην άλλη ένα καπέλο –που επίσης δεν υπήρχε, όπως η μουσική και η κάμερα– και η τελευταία το πέταξε προς το μαζεμένο πλήθος που έτρωγε στο απέναντι πεζοδρόμιο έξω απ’ το μαγαζί. Η Γκλόρια έκανε πως τινάχτηκε να πιάσει το καπέλο και
το πέταξε με τη σειρά της πίσω στα κορίτσια με τα φουντωτά μαλλιά, τα άσπρα χαμόγελα και τους πεταχτούς πισινούς. Της φάνηκε ότι τα ρούχα που φορούσαν ήταν φτηνά και πολυφορεμένα, αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο τις είχε κιόλας ξεχάσει, όπως ξεχνάς μια
σκηνή στον κινηματογράφο μόλις ξεκινήσει η επόμενη. Ή όπως ξεχνάς μια περφόρμανς όταν παρουσιάζεται η επόμενη στα τηλεπαιχνίδια παρόμοια με αυτό του «Βρετανία Έχεις Ταλέντο». «Το ήξερες ότι παλιά αυτά τα καταστήματα σέρβιραν το φαγητό σε πραγματικό χαρτί εφημερίδας, της Ίβνινγκ Στάνταρ για παράδειγμα; Αλλά δεν το κάνουν πλέον για λόγους υγιεινής... Εννοώ, τους έχει απαγορευτεί απ’ την κρατική διεύθυνση υγιεινής» τόνισε τη λέξη διεύθυνση...]
