Πιο πέρα απ' το βλέμμα
Πρώτον,
θυμάμαι ακόμα πως έπινες
τον καφέ σου.
«Φτιάξε μου έναν»
και σου έφτιαχνα.
Κάποιες φορές καλαμπουρίζοντας
κάποιες φορές αργόσυρτα, βαριεστημένα.
Πολλοί πίνουν τον καφέ τους
όπως εσύ.
Δεν ήθελες νερό από κάποια
σκανδιναβική ή σκωτσέζικη πηγή.
Όμως,
η κλεφτή γουλιά καθώς
στον έφερνα στο γραφείο ή στην σκεπαστή αυλή
(είχε ήδη ανάψει τσιγάρο)
τώρα θα έμοιαζε μοναδική.
Σχεδόν όσο το
δαχτυλικό αποτύπωμα.
Ο ίδιος καφές για
όλες τις ώρες.
Μπορεί στις 8 και 20 το πρωί
ή στην 1 ή στις 3 και μισή.
Σπάνια αργά.
Μακάρι σε κάποιο ποτήρι
να έχει μείνει το διαφανές στο μάτι
αποτύπωμα.
Να έχει γλιτώσει απ’ τα βετέξ,
τα πράσινα χημικά και την
σχολαστικότητα.
Τώρα μετά από
-πόσο παν’;-
2 με 3 χρόνια,
Μπορώ να συνυπάρξω με τα
διαφανή αποτυπώματα,
ψήγματα DNA
πίσω απ’ τον αμετακίνητο
καναπέ,
άσκιρτα ρούχα
της δουλειάς, της καθημερινότητας,
φθαρμένα ή αφόρετα,
στοιβαγμένα
στην προστασία της ντουλάπας.
Όλες οι προστασίες
είναι παραπλανητικές.