Ζωή πατίνι
Κάθε μεσημέρι στις 2
έβγαζε το καπέλο απ’ την σχολική
τσάντα
(την είχε γύρω στα δέκα χρόνια
τώρα)
το φορούσε ανάποδα
και έβαζε και γυαλιά ηλίου.
Σαν να είχαν ταμπέλα
ότι δεν κόστιζαν πάνω από 3
λίρες
και
ότι η συχνή χρήση
ήταν επιβλαβής για τα μάτια.
Πιο πολύ απ’ το να κοιτάς
κατάματα τον ήλιο.
Καβαλούσε το πατίνι του
και άφηνε τους άλλους
υπαλλήλους του εργοστασίου
υαλικών
πίσω του.
Τον σχολίαζαν και χασκογελούσαν.
Με το ζόρι έφερναν το
σάντουιτς στο στόμα απ’ την
αποκοπιά. Απ’ αυτά που έτρεχαν στα μυαλά τους.
Στα φρεναρίσματα
τις στροφές
τα χαλικάκια στον ανυποψίαστα
ίσιο δρόμο
στα ξεθαρρέματα του
κόντευε να πέσει.
Δεν είχε καμιά ελπίδα.
Και αυτό που λένε ότι
με εξάσκηση
όλα κατακτιούνται,
το κατέρριπτε πανηγυρικά.
Τουλάχιστον,
μας έβλεπε όλους
αφ’ υψηλού
πάνω σ’ εκείνη
την
σανίδα. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου