Ελληνικό Πάσχα
Είχαμε μια παράδοση κάθε χρόνο τέτοια
μέρα. Προλαβαίναμε στο παρά τσακ την Ανάσταση. Και ήμασταν συνεπείς σ’ αυτό. Δώδεκα
παρά πέντε έξω απ’ το προαύλιο της εκκλησίας. Όλοι ξεκινούσαμε τις ετοιμασίες
ένα τέταρτο πριν. Η μάνα το μαλλί πιστολάκι στο μπάνιο, ο μπαμπάς έβαζε
πουκάμισο, εγώ συνήθως είχα αποκοιμηθεί και με πρησμένα μάτια και μάγουλα έβαζα
ότι έβρισκα μπροστά μου. Η αδερφή μου βαφόταν κιόλας για πέντε λεπτά παρουσίας
στην εκκλησία. Τελευταία έβγαινε απ’ το σπίτι. Συνήθως πατούσε και ένα
ψιλοκαβγά με την μάνα. Έτσι για το καλό. Ο Φράνκο Τζεφιρέλι έμπαινε στο mute. Έπειτα άλλος μπροστά άλλος πίσω,
προχωρούσαμε το στενό με τα παλιά σπίτια και οι φωνές και η ευθυμία γινόταν όλο
και πιο έντονες. Ο καθένας είχε την θέση του εκεί. Εμάς η δική μας, μας περίμενε.
Παρατασσόμασταν οπότε και εμείς και περιμέναμε. Μιλούσαμε με τους γύρω μας και
περιμέναμε. Όχι πολύ. Ο Χριστός Ανασταινόταν, φιλιόμασταν, τσουγκρίζαμε τα
αυγά. Συνήθως ήμουν ο χαμένος της υπόθεσης αλλά έτρωγα καλά. Ο μπαμπάς έβγαζε
αλάτι απ’ την τσέπη του και η μάνα τον έβλεπε. Κάθε χρόνο τα ίδια. Κάθε χρόνο
το ίδιο βλέμμα. Αυτοί οι διάλογοι-τηλεγραφήματα με τα βλέμματα τα λεν’ όλα. Είναι οι πιο ξεκαρδιστικοί.
Ύστερα παίρναμε τον δρόμο της επιστροφής. Οι
τέσσερις μας. Και μια ευδαιμονία που την βλέπω τώρα. Ύστερα βάζαμε φόρμες και
τρώγαμε. Και ξανατσουγκρίζαμε. Σίγουρα βλέπαμε την ευδαιμονία και τότε. Έτσι είχε
λόγο αυτή η επανάληψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου