14.04.14

Σκόνη

Μια αχτίδα ήλιου αρκεί.
Για να δεις την σκόνη.
Πετάει ανάλαφρη. Σχεδόν μαγική.
Αλλά πέφτει βαριά.
Σε ότι στέκεται ακίνητο για περισσότερο
απ' όσο παίρνει για να το φτάσει.
Ξεκινάει από ποιος ξέρει που,
και λίγο-λίγο κάθεται σε ότι κάθεται.
Τόσο λίγο-λίγο
που ένα τίναγμα την διώχνει μακρυά. Αλλά,
για πόσο μπορείς να τινάζεις κάτι
που έχει αφεθεί;
Και ο ένας κόκκος σκόνης γίνονται δύο. Μετά
στρώμα. Και μετά αρχίζει να αλλάζει αυτό
που της έδωσε ανάπαυση στο ταξίδι
από ποιος ξέρει που...
Και ένα τίναγμα δεν φτάνει. Λερώνει το
χέρι σου. Και λες ασ' το. Έτσι ήταν να γίνει.